ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Ի՜նչ փույթ, թե մեզ դպրոցական նստարանից

Կյանքը նետեց մահասարսուռ ռազմաճակատ,

Կյանքը պոկեց մեզ մեր գրքի՛ց, մորի՛ց, տանի՛ց՝

Խոստովանանքը մեր սիրո թողած կիսատ:

 

Ի՜նչ փույթ, թե մենք մահն ապրեցինք այն ժամանակ,

Երբ նոր միայն հասնում էինք դեռ արբունքի:

Ի՜նչ փույթ նաև, որ այդպես շուտ՝ անժամանա՜կ

Ճերմակ թելեր երևացին մեր թուխ քունքին:

 

Եվ ի՜նչ փույթ, թե յուրաքանչյուրը մեզանից

Իր անունով-ազգանունով չի հիշվելու,-

Ի՜նչ փույթ, թե մեզ իրարից չեն զանազանի

Սերունդները իրենց կյանքում և հուշերում...

 

Մենք լա՛վ գիտենք առաջնեկի կյանքը տան մեջ:

Իսկ մենք չէ՞ որ առաջնեկն ենք նոր պատմության...

Մենք հինավուրց այս աշխարհը այնպե՛ս մտանք,

Որ կորչենք էլ՝ մի՜շտ կմնանք պատմության մեջ...