ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Մենք շապիկով չծնվեցինք: Եվ մեզ համար

Ուրիշ տեսք է երջանկությունը միշտ կրել:

Մեզ ծնել է, աշխարհ բերել համեստ մի մայր,

Բայց մեզ ինքը պատմությունն է որդեգըրել:

 

Մի աղջիկ է կյանքում սիրել ու մեզ փնտրել,

Մի խե՜նթ աղջիկ՝ երազների հետքով տարված:

Բայց գիտեինք, որ ապագան է մեզ ընտրել,

Որ ինչպես մենք՝ նա էլ մեզ է սիրահարված:

 

Համե՜ստ մի տուն,- բայց գիտեինք, որ հայրաբար

Լայն աշխարհն է իր դռները մեր դեմ բանում:

Աշխատանքի, ծառայության տանող ճամփա,- 

Բայց գիտեինք, որ գալիք է նա մեզ տանում:

 

Առօրեական մեր հոգսերում ու մեր գործում

Կար մի իմաստ, կար մի խորհուրդ անբռնելի,

Որ գինու պես ուշացումով է ներգործում

Եվ որ միայն մեզ համար է ըմբռնելի:

 

Մեր խոսքերում կար մի շշուկ, կար մի հնչյուն,

Ամեն ինչում մի երազ էր վեր խոյանում,

Որով անգամ թշնամուց ենք մենք ճանաչվում,

Բարեկամին առանց թարգման ներկայանում:

 

Անգամ մահը... Նա մեզ համար վախճան չէր, ո՛չ:

Նա մեզ համար գործի կես էր, շարունակում.

Այդպես երեկ մարմիններով իրենց առողջ

Գնդացրի երախն էին մերոնք փակում:

 

Իսկ կյա՜նքը մեր... Մենք շապիկով չծնվեցինք.

Երջանկության այլ չափանիշ է մեզ տրված...

Մեզ նա՛ միայն կհասկանա, ով գեղեցիկ,

Բայց հեռավոր մի կնոջ է սիրահարված...