ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Լռություն է: Խորունկ: Խորհրդավոր:

Ամե՜ն ինչ է լռել: Եվ լռել է այնպես,

Ինչպես բառարանում բառն է լռում:

 

Եվ գիշերը չունի տասներկու ժամ,

Այլ կրկնակի: Խոտի թարմ բուրմունք է գալիս 

Այս ասֆալտի՞ց արդյոք,

Թե՞ այս տըրամվայից,

Որ ձգվել է հիմա լուռ փողոցում`

Ինչ-որ հեքիաթական թրթուռի պես:

Ուրեմն անջատված է հոսանքն էլեկտրական:

 

«Անջատվա՜ծ է»:

Այս բառն ինձ դարձըրել է կշեռք

Եվ ուզում է իր ճիշտ քաշն իմանալ: Սակայն

Իմ խեղճ թվացույցին այդքան թվեր չկա՜ն...

 

Ո՞ւր ես: Ի՞նչ ես անում: Անջատվա՜ծ ենք:

Մագնիսական դա՛շտ կա: Անջատվա՞ծ ենք:

Խնձորն էլ են քամում - հյութը հանում միջից:

Այդպես էլ մենք ահա... անջատվա՜ծ ենք...

 

Ֆուտբոլասեր չեմ ես: Բայց աչքերիս դիմաց

Ինչ-որ մի գնդակ է անվերջ կաղում-խաղում:

Խենթանում են այսպե՞ս: Գնդակն ի՞նչ գործ ունի

Ի՛նձ հետ, լռությա՛ն հետ և մեր անջատմա՛ն հետ...

 

Եվ այս սեր կոչվածը գուցե սեր չէ բնավ,

Այլ շչակի ձայն է, կայարանի աղմուկ,

Եվ կանացի ձեռք է` ճյուղի նման ջարդված...

 

Տեսնես թե աշխարհում կա՞ գեթ մի կենտ լեզու,

Որ չունենա իր մեջ այս «անջատվել» բայը:

Թե կա` ես փոխում եմ ազգությո՜ւնըս...

 

Կա՞: Պատասխան չկա: Լռություն է:

Ճիշտ է, որ պատասխան իրոք չկա,

Բայց և լռությո՛ւն չէ: Համատարած ճի՜չ է:

Համատարած կա՜նչ է: Համատարած գոռո՜ց:

 

Քառահատոր հսկա բառարանը հիմա

Մե՛կ բառով է լցված` «անջատվել»-ով:

 

Եվ մե՛կ միտք է հիմա մեջըս գոռում-գոչում,

-Աշխարհում կա՞ արդյոք գոնե մի կե՛նտ լեզու,

Որ չունենա իր մեջ այս «անջատվել» բայը:

Թե կա` ես փոխում եմ ազգությո՜ւնըս...