ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Սկսվում է գիշերն արդեն:

 

Եվ աստղերը,

Որ ողջ ցերեկ խոր քուն մտան,

Հիմա իրենց ճառագայթե

Սուր փշերն են ոզնու նման նորից ցցում`

Ընդդեմ մթան:

 

Եվ անպաշտպան իմ կարոտը,

Որ անցել է խոր ընդհատակ

Ու չի ուզում նորից տրվել շղթաների ու կապանքի,

Իմ կարոտը մատնըվում է քո անունից.

Լրտեսի՛ պես նա մատնում է տառապանքին:

 

Մեծ քաղաքը լեթարգիական քուն է մտնում,

Իսկ ես`

         լուսնո՛տ,

Ես`

         լուսնահա՜ր,

Շեղ-սայթաքուն կտուրներով

Ու քիվերով ատամնաբաց,

Մինչև անգամ շանթարգելով,

Ահա նորից քեզ եմ գալիս`

Կյանքըս կրկին վտանգելով:

 

Եթե հանկարծ դու քո հեռվից նկատեիր

Ու ձայն տայիր`

Ճչալու պես «ա՜խ» անելով`

Իմ վտանգված կյանքի համար վախենալով,

Գիտե՜ս` ինչո՛վ կվերջանար,

Իմ ցանկալի՜ս:

 

Գիտե՛ս.

Մահո՜վ է վերջանում,

Երբ լուսնոտին ձայն են տալիս:

 

Բայց ես բնա՜վ երկյուղ չունեմ,

Թե կընկնեմ ցած

Եվ իմ արյամբ հալեցնելով ձյունը մայթում`

Դռնապանին գեթ կազատեմ ձյուն քերելուց:

Այդ չի՛ լինի,

Որովհետև ձայն չե՜ս տա դու,

Եվ դա- 

         ո՛չ թե բարությունից,

Այլ... պարզապես չսիրելո՜ւց...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .