ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Կորցըրեցի և գտա...

 

Եվ սկսվում եմ կարծես

Ու գալիս եմ այնտեղից,

Ուր շողերը տակավին բազմագույն են,

                                     և որտեղ

Քամիներն են գոյանում...

 

Կորցրեցի և գտա...

 

Ու ձեռքերըս համրացած

Սկսում են նորից-նոր հնչեղություն ստանալ...

 

Եվ հավատում եմ նորից,

Որ այս անգամ ես ու դու

Կկառուցենք վերջնական բաբելոնյան աշտարակ՝

Միշտ խոսելով նո՛ւյն լեզվով...

 

Ու չեմ անցնում այլևըս քնի կողքով:

Ես հիմա,

Արդեն հոգնած, բայց հանգիստ՝

Մե՛կ վայրկյանում կքնեմ արշալույսի ձեռքերին,

Մանկան նման անխռով...

 

Ու դեռ եթե չեմ քնում,

Ապա լոկ այն պատճառով,

Որ զգում եմ, թե հիմա ես կարող եմ և կանեմ

Ա՛յն, ինչ անվերջ կամեցել և ուզել եմ ո՜ղջ կյանքում.

Խոսել առանց որևէ բաղաձայնի՝

                                     ղողանջել

Համատարած - համասփյուռ ձայնավորո՛վ միմիայն...

 

Ու ժպտում եմ ես կրկին,

Ու բարի եմ ես այնքան,

Որ կարող եմ նմանվել այն արագիլ թռչունին,

Որին հարց են երբ տվել,

Թե ինչո՞ւ է նա կանգնում իր մի ոտին շարունակ,

Պատասխանել է այնպես,

Կարծես թե ես եմ հուշել.

-«Որպեսզի բեռն աշխարհի թեթևանա գեթ մի քիչ»...

 

Եվ այս բոլորը՝

                   միայն

Երկու բառի շնորհիվ.

-«Կորցըրեցի» և «գտա»...