ՆՈՒՅՆ-ՀԱՍՑԵՈՎ
ՄԻ՛, ՄԻ՛...
Մի՛ չարանա վրաս:
Եվ իմ մեղքը ի՞նչ է:
Սովա՞ծ թե կուշտ եմ ես՝
Կարևո՜ր չէ բնավ:
Խաշ մեջտեղում չկա՛,
Բայց սխտորի հոտը
Նվաճել է հիմա և աննվաճ օ՜դը:
Ես փորձում եմ գոնե քիթըս բռնել:
Եվ իմ մեղքը դա՞ է:
Մի՛ չարանա վրաս:
Մի՛ տանջիր ինձ հարցով:
Լոկ ա՛յն գիտեմ հիմա,
Որ լոտոսի համար չարժե՜ սարքել ճահիճ
Եվ ծով չորացընել` ակվարիումի համար…
Մեծ տուրք կվճարեմ ես լռության դիմաց,
Միայն թե, խնդրո՜ւմ եմ,
Մի՛ տանջիր ինձ հարցով:
Եվ մի՛ հուսադըրիր:
Ես չե՜մ հուսահատվել:
Իմ տարիքում, ճի՛շտ է, էլ չեն առնում հասակ,
Բայց մարդն էլ է ընձուղտ,
Եվ իմ վիզը հիմա
Երկարում է - ձգվում
Ու բարձրանում
Այս բազմահարկ բոլոր շենքերից վեր,
Որ պաղ հորիզոնից մի բերան մով պոկի
Ու որոճա՜ դանդաղ:
Ինձ մի՛ հուսադըրիր:
Մի՛ նկատիր նաև:
Ես այլևըս չկա՜մ,
Ինչպես չկա երկինք
(Լուրթը խաբկանք է լոկ).
Ինչպես չկա և ջո՜ւր
(Կա «երկու հաշ, մեկ օ» ).
Ինչպես չկա և սե՜ր
(Դու ապրում ես հեռվում):
Թող չլինի և ա՜չք:
Մի՛ նկատիր դու ինձ…
Եվ մի՛ փնտրիր իզուր:
Ես կլինեմ ու կամ:
Չէ՞ որ հետք են թողնում մինչև անգամ պորտով:
Ես սողալու համար հարմարություն չունեմ,
Չունեմ նաև թևեր,
Բայց ունեմ ձեռք մի զույգ,
Որոնցով ես հիմա իմ աչքերն եմ փակում.
Քեզ՝ չեմ ուզում տեսնել,
Իսկ դու ինձ մի՛ փնտրիր…
Երևան
04.XII.1961թ.