ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Ա՜խ, ես գիտե՛մ, չէի՜ր սիրում,

Հիմա գիտեմ ես անկասկած...

Վազվըզում ենք մենք սեզերում,

Խոտերի մեջ խոնավ ու թաց:

 

Հետո նստում ուրախ ու գոհ,

Երեքնուկի թուփ ենք քաղում

Եվ այդ ծանոթ երեքնուկով

«Սիրեմ-սիրեմ» անվերջ խաղում:

 

Անուններում երեք հոգու

Եվ դո՛ւ կաս միշտ, և ե՛ս միշտ կամ:

Քո անունն եմ ես միշտ պոկում,

Իսկ դու իմը՝ ո՜չ մի անգամ:

 

Որքա՜ն անգամ եմ ես վանել

Տխուր մտքերն ինձնից հեռու

Եվ վախեցել եմ միտք անել,

Որ դու... որ դու ինձ չես սիրում:

 

Չէ՜, ինձ չէի՛ր, չէի՛ր սիրում...

Թե չէ - ի՞նչ է, բա՞րդ էր այդքան

Գտնել երեք անուններում

Իմ անունը գեթ մի անգամ: