ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Ախ, ինչպես եմ սիրում ժեռ քարերի վրա

Ինքնամոռացումը մեր խենթ ջրվեժների,

Մեր ձորերը անտակ, մեր ծերպերը մռայլ,

Կենդանակերպ տեսքը մեր ապառաժների:

 

Մեր կեռ կածանները, որ անջուր առվի պես,

Մերթ՝ միայնա՜կ, խռո՜վ, մերթ՝ խճողո՛ւն,

Գլորվում են սարից, գալիս ու վերջապես

Ձուլվում գետի նման լայն խճուղուն:

 

Ձորերն ի վար խուժող մեր մշուշը կապույտ՝

Ներշնչման պես ցնդող, հղացման պես անձև,

Մեր ամպերի լողը, մերթ ցաքուցի՜ր, անփո՛ւյթ,

Ու մերթ՝ հանդիսավո՜ր թափո՛ր լինի կարծես:

 

Մեր սարերը ձյունոտ, արոտները կանաչ,

Կարոտը երգեցիկ՝ կոմիտասյա՜ն,

Մեր հարսների քայլքը, նազանքը մեր կանանց՝

Ամեն մեկը խոյակ միայն մի սյան:

 

Մեր հին պատմությունը՝ մի փառահեղ վիպերգ-

Հյուսված կրկներգներով սխրանքների, ցավի,

Ու մեր ներկան՝ իբրև և՛ անցյալի վերջերգ,

Ե՛վ նախերգանք վաղվա, ապագայի: