ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Աշնան եղյամն է իջել ձորերին,

Քարին ու թփին - ամենո՜ւր իջել:

Մեր ջահել, մատղաշ մեր խնձորենին

Սպիտակել է, ինչպես տատն իմ ծեր:

 

Գոմում երինջն է բառաչում տխուր,

Մինչդեռ մարագում խուրձն է առվույտի:

Երդիկն ու հայրս չիբուխ են ծխում:

Շունը կլանչով ելնում է ոտի:

 

Դու, չստեր հագած, վազում ես բակով,

Թռչում ես առուն, ինձ ես որոնում:

Ես, ոտաբոբիկ, ձեռքիս մահակով

Եղյամն եմ թափում մեր խնձորենու:

 

Ուրախ բառաչ է բարձրանում գոմում՝

Պահածո դարձած խուրձի հոտերից:

Ա՜խ այդ հայացքը, որ դու ես գամում

Եղյամից սառած բոբիկ ոտերիս...

 

Ցուրտ է: Թոնիրն է բորբոքվում ներսում:

Ախ այդ հայա՜ցքը... Ձմեռ է արդեն,

Մինչդեռ չգիտես, չէ՛, ի՜նչ եմ ասում,

Գիտես՝ արբունքի գարունն է մեր դեմ...