ՊԱՐՈՒՅՐ ՍԵՎԱԿ

Մոսկվա՜... Եվ չե՛ն ճարվում այն բառերը, որով

Պիտի հյուսվի երգը նրա մասին.

Ե՛րգ, որ արյուն դառնա, մարդկանց երակներով

Արյան նման խայտա, արյան նման հոսի:

 

Ե՛րգ, որ ծանոթ լինի մանկութ երգի նման,

Եվ նոր լինի ու թարմ՝ ինչպես գարուն.

Ե՛րգ, որ հուզի, ինչպես հեռվից եկող նամակ,

Եվ կարկաչի՝ ինչպես հայրենի տան առուն:

 

Որ չլինի նման այն երգերին, որտեղ

Խինդի փրփուրի տակ հուզման գետն է կորչում:

...Սակայն դու էլ, իմ սի՛րտ, այդ դու էլ ես հորդել...

Չկրկնված նոր ե՞րգ... Դու իզո՜ւր ես փորձում:

 

Հիմա ես հասկանում եմ. հապա ինչպե՞ս իրար

Չնմանվեն երգերն այս քաղաքի մասին,

Երբ նույն այս հուզմունքն է պատել նաև նրանց,

Ինչպես որ քեզ պատեց ահավասիկ:

 

...Երգն է տուժում գուցե, բայց շահում է Մոսկվան,

Որի անունը հենց, եթե կուզեք,

Հենց այդ չգրվա՛ծ դեռ, չեղա՜ծ երգի նման

Համայն աշխարհին է կարողանում հուզել: