ՀԱՎԱՏԱՐՄՈՒԹՅՈՒՆԸ ՍՐՏԻ ԱՐԱՏ ՉԷ
12
Քանի՜ որդի ես դու ինձ պարգևել...
Հիշել ո՞ր մեկին,
Ո՞ր մեկին թվել...
Նրանցից մեկը գոչեց. «Էվրիկա»...
Երկրորդն էլ գտավ - ողջ Ամերիկան...
Երրորդն էլ սկսեց Պարթենոն շինել...
Չորրորդը խորհեց. «Լինել-չլինել»...
Մեկն ինձ քանդակեց՝
Մովսեսի դեմքով
Ու մարմնով Դավթի:
Մեկ ուրիշն ահա
Ծընվեց,
որ հետո
Ջրից հուր զավթի
Ու թևեր՝
նավթից:
Մեկը խլացավ,
Չընկըճվեց սակայն
Ու «Հերոսական սիմֆոնիա» գրեց:
Մեկ ուրիշ որդիդ՝
Ծագումով հրեա,
Հրեա Հիսուսի հին միֆը ցրեց
Եվ ինքը դարձավ իրական փրկիչ -
Իր միտքը դրեց
Մի կյանքի հիմքում,
Ուր՝
Ո՛չ տեր-ծառա,
Ո՛չ զրկյալ-զրկիչ...
Քանի՜ զավակ ես դու ինձ պարգևել...
Իսկ քանի՜ զավակ մենք զոհ ենք տվել:
Հիշել ո՞ր մեկին,
Ո՞ր մեկին թվել...
Այսքանից հետո
Լքե՞լ քեզ հիմա:
Ախար հասկացի՛ր.
Որքան ջանում եմ՝
Էլի մտքերըս քո շուրջն են պըտտում...
Պըտտում են համառ,
Ինչպես թիթեռը...
(Չէ՜ մի, ի՛նչ թիթեռ)
...Ինչպես որ հիմա
Օդազուրկ օդում
Արբանյակներն են քո շուրջը պըտտում...
Մինչդեռ դու, նորի՜ց,
Քո բևեռների վարար ձընհալով
Համրաձայն լալով՝
Ասում ես կամաց.
-...Լքո՞ւմ ես հիմա:
Իզուր ես լալիս,
Զուր ես հոգ անում:
...Քո վախը սակայն լավ եմ հասկանում:
Իրարից հեռու,
Բայց դեմ-հանդիման՝
Մոլորակներով լի է երկինքը,
Եվ ամեն մեկը... կին է քեզ նման:
Իսկ դո՜ւ...
Չէ՞ որ դու քո մրցակցուհուն
Երբեք չես զիջի ո՛չ մի բան,
Ոչի՜նչ -
Ո՛չ չոր մի ցողուն,
Ո՛չ կանաչ մի սինձ,
Եվ ո՛չ էլ անգամ
Սովորական քար,
Որ երբ նետում են,
Չի գնում հեռու -
Իսկույն ձգելով՝
Դու ետ ես բերում...