Դարե՛ր շարունակ,

Դարե՜ր շարունակ

Բոլոր գույներից կապույտն առավել

Հուզել է մարդուն,

Միտքը խռովել:

 

Օվկիանին տիրած,

Իշխելով ծովին՝

Նա աչքը տընկեց

Երկընքին ծավի:

 

Իզուր կարծելով,

Որ այլ ճար չունի

Վերին ծովերում լողալու համար՝

Մարդը միտք արեց կապկել թռչունին:

 

Սակայն...

Կապկելուց այդ ե՞րբ է ախար մեծ բան դուրս եկել,

Որ դուրս գար հիմա:

 

Չէ՞ որ ծովերում լողալու համար

Ճայ լինելն անգամ կատակ է հիմար -

Պետք է ձո՛ւկ լինել:

 

Եվ Մարդը հիշեց,

Որ ինքն առաջին իր նավակները 

Իրոք որ ձկան տեսքով էր շինել:

 

Եվ հենց ա՛յն պահին,

Երբ թռչուններին կապկելուց պրծավ,

Այդ պահին էր հենց,

Որ երկրո՛րդ անգամ

Մարդը աշխարհում կապկից մարդ դարձավ:

Ստեղծվեց ահա, վերջիվերջո, նա՝

Այն երկնաձուկը,

Որով պիտի որ շուտով վերջանա

Մարդու անձուկը:

 

Երկնային ծովի նավա՜կն առաջին...

 

Նավա՛կ,

Որ արդեն կարող է լողալ

Առանց հովերի.

 

Նավա՛կ,

Որ արդեն կարող է տիրել

Վերին ծովերին.

 

Նավա՛կ,

Որով Մարդն ուր որ է ահա

Պիտի կատարի 

Տիեզերական տեղափոխություն.

 

Տեղափոխությո՛ւն,

Որ համեստություն անելուց եթե մի պահ դադարի՝

Կարող է իսկույն ինքն իրեն կոչել... հեղափոխությո՜ւն:

Հեղափոխության շունչն է զգացվում և Տիեզերքում,

Ու շուռ է եկել ամեն ինչ հիմա:

Իսկապե՛ս.

Չէ՞ որ դարե՜ր շարունակ

Մեր Հողագնդի կտուրից վերև

Չի անցել ոչի՜նչ -

Ո՛չ քամուց քըշված աշնան մի տերև,

Ո՛չ գընդակ,

Ո՛չ ճիչ:

 

Եվ մինչև անգամ ամեն մի թըռչուն,

Որ վերևում է շընչում

Ու շըրջում,

Թըռչունն ինչ է որ -

Փա՜ռք ստեղծողին -

Թռչունն էլ վերջում

Հանգըստանում է կամ... սատկում հողին:

 

Վայր ընկնող աստղեր՝

Երկնային ծովից մի պահ դուրս թռած

Օձաձկան պես -

Նո՛ւյնպես վերևից:

 

Գիսավոր աստղեր՝

Ղումաշից կարած

Զանգաձև շորի փեշերը փռած

Բոց աղջըկա պես -

Նո՛ւյնպես վերևից:

 

Հրեշտակները՝

Դարձյա՛լ վերևից:

Նաև՝

         դևե՛րը:

Եվ ինքը՝

                  աստվա՜ծ...

Բայց... շուռ է եկել ամեն ինչ հիմա.

Վերևից սուրող աստղերի տեղակ

Այժըմ ներքևից

Եռաստիճանի աստղեր գիսավոր

Վերև են սուրում

Եվ հանդիսավոր

Կոչում են իրենց

Ո՛չ վար ընկնող աստղ,

Ո՛չ էլ գիսավոր -

Կոչվում են հըրթի՜ռ:

 

Լսո՞ւմ ես,

Ո՛վ Մարդ՝

Սևանից - Բայկալ,

Ջունգլիից - տայգա:

 

Լսո՞ւմ ես,

Ով Մարդ.

 

Շունը՝ 

Մի Լայկա՛,

Որ իբրև մակդիր

Դարեր շարունակ միշտ քարշ է տվել

Մի բառ՝

         «կապովի»,

Երեկ չէ՞ր,

Դարձավ... տիեզերական խիզախ կապավոր:

 

Շունը՝

Մի Լայկա՛,

Որ ամբողջ կյանքում

Հանգով - չափավոր

Հաչել է միայն Լուսնյակի՛ վրա,

Երեկ չէ՞ր արդյոք,

Որ իր վերևից

Կաղկանձեց նաև Արևի՜ վրա,

Հողմաղացային անիվի չափ մեծ

Մի խո՛րթ Արևի...

Նա չէ՞ր, որ երեկ

Հենց այն էր անում,

Ինչ և ոչ մեկիս

Բախտ չէր վիճակվել գոնե մե՛կ անգամ.

Գոռոզ երկընքին տնազ էր անում-

Լեզու էր հանում...

Հեղափոխության մրրիկն է ճայթել

Նաև վերևում:

 

Եվ միանգամից - չուզելով - հանկարծ

Հեղափոխվում է հայա՜ցքդ անգամ.

 

Քիչ առաջ հանգիստ,

Իսկ հիմա գժված

         քամուց

Պոչնիվար տանիքից քշված

Գյուղական ծաղկուն ավելը ծանոթ

Ինձ ցերեկային գիսաստղ է թվում...

 

Նույնիսկ հավերն են հիմա ինձ թովում -

Անվարժ-անճոռնի քայլող հավերը

Կարծես թե այսօր

(Առաջի՜ն անգամ)

Իրենց տոտերով դաջում են... աստղեր՝

Հողի երեսին երկի՜նք նկարում...

 

Ծիրանի ծառից խեժն է վար ծորում -

Ասես վայր ընկնող մի աստղ է ծյուրում...

Ճերմակ մալաչա տանձերն են կաթում -

Կարծես թե օդում

Գլխիվայր շրջված պարաշյուտներ են լիլիպուտային...

 

Մի ողջ Ծիրկաթին ողկույզ-ճութային,

Եվ մի աննշան, մի խելառ ճպուռ

Խարջու գնդաձև շրջանն է ահա

Լարված բզզոցով անվերջ չափչփում,

Պտույտներ տալիս նույն ուղեծիրով

Ու հետո՝

Թափով ընկնելով ճութին,

Զոհվում է նրա ձյութի պես կպչուն

Ու ճահճի նման ներս քաշող հյութին,

Զոհվում է -

Ինչպես մթնոլորտային խիտ շերտերի մեջ

Արբանյակներն են խրվելով կորչում...

 

Հեղափոխվել է հայա՜ցքըդ անգամ: