ՈՒԹՆՅԱԿՆԵՐ
***
Աչքըս բաց՝
Բայց էլի խաբեցիր -
Ոտքերըս-ձեռքերըս
Կապեցիր:
Հիմա էլ
Կտրում ես յոթ անգամ,
Բայց գոնե
Մեկ անգամ չափեցի՞ր:
***
Ես քո մասին
Արդյոք ի՞նչ եմ մտածում:
Ես քո մասին
Ախար ի՜նչ չեմ մտածում,
Բայց թերևս
Ամենից շատ` մտովին
Կորուստներս է,
Որ հաշվում եմ գտածում:
***
Ի՜նչ ես տանջում, կամ թո՛ւյլ եղիր,
կամ արի՛-
Կամ հեռացի՛ր, ընդմիշտ գնա՜,
կամ արի՛:
Թե չէ` այդպես դու նման ես
չփլված,
Բայց ուր որ է գլխիս թափվող
կամարի:
***
Թող լինի այնպես,
Ինչպես հուշում ես.
Էլ չե՛նք հանդիպի,
Ինչպես ուզում ես:
Ինչ էլ որ լինի`
Հիշելու բան կա.
Քե՛զ մոտ ավարտվեց
Սիրո ուսումըս:
***
Ես գիտեմ, կհանդիպենք դեռ,
Եվ դու էլ ինձ կանես հարցում.
«Էլ մի՞թե քո սրտում չկա
Իմ հանդեպ ոչ մի զգացում»:
Չեմ դիմել ատամնաբույժի,
Բայց հարցիդ պատասխանն ունեմ.
«Ինչքան էլ թանկ բան է ատամը,
Ցավելիս հանում են - գցում»...
***
Աչքերս վառ լույսի սովոր`
Ես հիմա տանջվում եմ խավարից.
Ես` վարժված ոստանիկ կյանքի`
Զրկված եմ և մոտիկ գավառից:
Երեկվա իմ վարդավառից
Ի՞նչ մնաց - այս շապիկըս թաց,
Կախվելու մի պարա՜ն մնաց
Իմ սիրո հարուստ ավարից:
***
Դու ինքդ քեզ տաքանում ես
Եվ ինքդ քեզ հաճախ պաղում,
Ու թվում է տեսնողներին,
Թե ինքդ քեզ դեր ես խաղում:
Քեզ, երևի, կհասկանան
Միայն նրանք, որ կաղում են,-
Երանի չէ՜ր ոտքըդ լիներ,
Հոգին էլ է հաճախ կաղում:
***
Եթե անգամ այնպես փայլես, ոնց ամենքը,
Քեզ չե՜ն տեսնի,- ի՞նչ իմանաս:
Եթե անգամ այնպես քայլես, ոնց ամենքը,
Տեղ չե՜ս հասնի,- ի՞նչ իմանաս:
Տե՛ս, շատերը չեղած գարուց
Բերք են վերցնում մեկին հազար,
Իսկ քո ոսկի ցորենից էլ` մեկ էլ տեսար`
Փո՜ւշ կբուսնի,- ի՞նչ իմանաս:
***
Մեղուն ինքն էլ չգիտե,
Թե խայթելիս կսատկի:
Ցողունն ինքն էլ չգիտե,
Որ կթոշնի` թե ծաղկի:
Դու, որ մարդ ես` ոչ մեղու,
Ոչ էլ ցողուն մի անշունչ,
Ամեն «սխալ» մի՛ ձաղկիր,
Ամեն «սխալ» մի՛ շտկիր:
***
Լինում է այսպես էլ կյանքում.
Իրավ են միշտ իրենց կարծում
Եվ այնպես պատժում են դաժան,
Երբ թեթև զանցանք ես գործում-
Այնքա՛ն խիստ և այնքա՜ն դաժան,
Որ, գիտե՞ք, մեզ պատիժ տալով`
Շատ թեթև զանցանքի դիմաց
Շատ ծանր հանցանք են գործում: