ՈՒԹՆՅԱԿՆԵՐ
***
Դուք հիշո՞ւմ եք.
Գործը միշտ էլ
Մեր ձեռքով էր
Գլուխ գալիս,
Բայց - թե ինչո՞ւ-
Նրան էին
Մեծարանքով
Գլուխ տալիս:
***
Ականջը սրած` ականջ է դնում,
Ականջի պոչով նա մեզ լրտեսում,
Հետո գնում է իր նման մեկի
Ականջը լցնում` ստեր փսփսում...
Նման մարդուկի ամենախոշոր
Բրդուջը պիտի ականջը թողնել,
Իսկ մենք հայրաբար - և հիմարաբա՜ր-
Այս հանցագործի ականջն ենք քաշում:
***
Հացը դարձրել է ձիավոր,
Ինքը դարձել է ոտավոր-
Ու չի հասնում նրա հետքից,
Բայց քաղցից էլ չի մահանում:
Նա ինքն իրեն և՛ դատավոր,
Ե՛վ իրենից գանգատավոր`
Բողոքում է ինքն իրենից,
Ու վճիռը... չի կայանում...
***
Զարմանքդ զո՜ւր է:
Չէ՞ որ հին խոսք է.
Հացը մի թուր է,
Որ տափակ կողմով նույնպես կտրում է:
Եվ կամ, որ նույնն է.
Շունը որ շուն է`
Ուտելիս նա՛ էլ
Ձայնը կտրում է:
***
Բա՜խտ է հարկավոր, ամեն տգետից
Ախար կադրերի բաժվար դուրս չի գա:
Զգո՜ւյշ քսմըսվիր - շողոքորթվելը
Բոլոր պետերին, դժվա՜ր, դուր չի գա:
Ես հասկանում եմ քո շվարմունքը.
Ոսկե միջի՛նն էլ քեզ ձեռք չի տալիս-
Ոսկե միջինը մի սերմ է հաճախ,
Որ կանաչում է, բայց... բե՜րք չի տալիս:
***
Աչք մտնելու համար նա մի հատ է,
Բիբ փորելու համար` արդեն երկու:
Բայց գիտե՞ք, թե ինչն է,
Որ ամենից վատ է.
Մաթեմատիկական այս անհայտը
Հայտնի՜ քննադատ է,
Եվ ինչո՞վ է հայտնի-
Ինքն իրեն է հերքել + ինքն իրեն է հերքում...
***
Ինքը հոպոպն է հոտած,
Կարծում է` բույնն է հոտած:
Սևջուր առուն ճահճացել,
Կարծում է` հունն է հոտած:
Եվ հակառակն է լինում.
Ի՞նչ ես ուզում խեղճ թխսից`
Առողջ ճտեր ո՞նց հանի,
Թե տակի ձուն է հոտած:
***
Ձյունը ի՞նչ է իմանում,
Թե աղքատը փայտ չունի.
Ճամփան ի՞նչ է իմանում,
Թե ձին ոտքին պայտ չունի:
Բայց ես գիտեմ. ով երեկ
Շեն տներ է ավիրել,
Ինչքան զղջման խոսք ասի`
Մե՜կ է , խղճի խայթ չունի՜:
***
Ա՜խ, արդեն ականջ է ծակում
Այս անվերջ զնգոցն ու զանգը,-
Լավ երգը կրկնել տուր անվերջ`
Կցնդի նախկին հուզանքը:
Թե ջուրը նույն ափն է ծեծում`
Լճակ է և կամ ճահիճ է,-
Մաքո՛ւր ջուր, հոտա՛ծ ջուր չկա,
Գործում է միայն հոսա՜նքը:
***
Սարն ի՞նչ գիտե`
Տուժն ինչ է,
Չշտապողը`
Ուշն ինչ է:
Թե դատարկ է
Անցյալըդ,
Ի՞նչ իմանաս`
Հուշն ինչ է: