ՈՒԹՆՅԱԿՆԵՐ
***
Նույն հին վանքն է,
Բայց այլևս սուրբ չի թվում այս վանքը:
Նույն լեզվակն է,
Բայց մի տեսակ կեղծ է հնչում այս զանգը:
Հանգը տեղը, վանկը տեղը`
Ոտանավոր է կարծես,
Նույնիսկ վաղուց անգիր գիտես,
Բայց... կորել է հուզանքը:
***
Հիմար ժպիտով
Ծածկում եմ վերքըս -
Ներսից սև՜-սև՜ է,
Դրսից է ներկըս...
Ինքս ո՞նց դառնամ
Հեքիաթի տղան
Եվ ինձ ո՞նց ասեմ.
-Արքա՛, դու մե՜րկ ես...
***
Եթե ասեմ`
Բոց կլինի,
Եթե չասեմ`
Խոց կլինի...
Ինքդ ասա.
Ես ի՞նչ անեմ,
Բա իմ բանը
Ո՞նց կլինի:
***
Տանը լինեմ, լինեմ մայթում`
Քո ծիծաղն է դեմքիս ցայտում,
Քո ժպիտն է ամեն կողմից
Արևի պես ճառագայթում:
Ազատ զգամ, զգամ գերված,-
Միևնույնն է, սիրտըս իրեն
Միշտ զգում է ինչ-որ անտես
Որոգայթո՜ւմ, որոգայթո՜ւմ:
***
Իմ սրտի սյունը
Տեղից խախտել են...
Իմ տան սրբերը
Ո՞ւր են - գաղթել են...
Փառք ու հաղթանակ
Իզո՜ւր մաղթեցին,-
Չգիտեմ` ովքեր,
Բայց ինձ հաղթել են...
***
Ես բռնել ուզեցի,
Եվ դու պուկ տվեցիր,
Ես արև ուզեցի,
Եվ դու շուք տվեցիր:
Իսկ հենց որ` դառնացած`
Ուզեցի արտասուք.
Արցունքը շատ էր քի՞չ,
Որ և սուգ տվեցիր:
***
Մաղի մեջ
Ջո՞ւր կմնա,
Պաղի մեջ
Հո՞ւր կմնա,
Այրում են
Թե անկրակ,
Էլ մոխիր,
Մո՞ւր կմնա:
***
Թե ինձ համար ինչ է պահված`
Ինքս էլ կարգին չգիտեմ...
Հազար գետից թռել-անցել,
Կանգ եմ առել մեկի դեմ,
Կանգ եմ առել, չեմ հասկանում.
Թրջվելո՞ւց եմ սարսափում,
Թե՞ ինձ ոչինչ չի գրավում
Ու չի ձգում այն ափում:
***
Հովիտը ինքս տվեցի,
Խլեցիր և սարավանդը.
Քեզ քիչ էր այս այրող սերը,
Վառեցիր և կիզող խանդը:
Ուզեցի, որ հավետ կապվենք,
Որ սիրով խայտանք ու ծփանք,
Դու կապը դարձըրիր կապանք
Եվ տուն կոչեցիր... այս բանտը:
***
Դո՛ւ ես ձգում,
Այնինչ ես եմ կտըրվում.
Դո՛ւ բռնըվում,
Այնինչ ես եմ փետըրվում:
Ի՜նչ էլ անեմ,ի՜նչ էլ չանեմ,
Ա՛յ քեզ բան,
Կուժն ու կուլան
Իմ գլխին են կոտըրվում: