Մաքսիմ Տանկին

Ես չեմ տեսել Մինսկը քո, ինչպես դու՝ իմ Երևանը,

Բայց մեզ նման՝ նրանք նույնպես մերձ ու մոտիկ հարևան են:

 

Ես չգիտեմ՝ իմ հայկական տուֆ քարից չէ՞ քո տունն արդյոք,

Բայց իմ տունը կառուցված է բելոռուսյան շինափայտով:

 

Մեր գինին չէ՞ ձեզ խինդ բերում իրիկնային գինարբուքում,

Մեզ քո երկրի դուստրը չքնաղ, հաճախ նա՛ է մատըռվակում:

 

Նո՛ւյն երազը մարմնավորվող, նո՛ւյն առօրյան, ավյունը նո՛ւյն,

Նո՛ւյն անբաժան ճանապարհն է մեզ դեպի լույս հեռուն տանում:

 

Իսկ լույսե՜րը... Ինչ փույթ՝ մեկը իր ծնունդը գետից առել,

Իսկ մյուսը՝ մեր Սևանի պաղ կոհակն է կրակ դառել:

 

Մեր լույսե՜րը, կրակնե՜րը... Ամբողջ գիշեր նրանք անքուն

Հեռվից իրար ձայն են տալիս, իրար անխոս արձագանքում:

 

Իսկ մեր երգը նույն լույսը չէ՞, որ խոսքեր է միայն հագել...

Ու ես երգով, լույսերի պես, ուզում եմ քեզ արձագանքել:

 

Լույսերի պես թող մեր երգն էլ ապրի այն լուրթ հեռաստանում,

Ուր այս ահեղ ու մեծ դարի ճանապարհներն են մեզ տանում:

 

Այնտեղ արդեն ո՛չ միայն մենք, մեր Մինսկն ու Երևանը,

Այնտեղ արդեն ո՜ղջ աշխարհը ո՜ղջ աշխարհի հարևանն է: 

 

Ի՜նչ փույթ, թե մեզ դպրոցական նստարանից

Կյանքը նետեց մահասարսուռ ռազմաճակատ,

Կյանքը պոկեց մեզ մեր գրքի՛ց, մորի՛ց, տանի՛ց՝

Խոստովանանքը մեր սիրո թողած կիսատ:

 

Ի՜նչ փույթ, թե մենք մահն ապրեցինք այն ժամանակ,

Երբ նոր միայն հասնում էինք դեռ արբունքի:

Ի՜նչ փույթ նաև, որ այդպես շուտ՝ անժամանա՜կ

Ճերմակ թելեր երևացին մեր թուխ քունքին:

 

Եվ ի՜նչ փույթ, թե յուրաքանչյուրը մեզանից

Իր անունով-ազգանունով չի հիշվելու,-

Ի՜նչ փույթ, թե մեզ իրարից չեն զանազանի

Սերունդները իրենց կյանքում և հուշերում...

 

Մենք լա՛վ գիտենք առաջնեկի կյանքը տան մեջ:

Իսկ մենք չէ՞ որ առաջնեկն ենք նոր պատմության...

Մենք հինավուրց այս աշխարհը այնպե՛ս մտանք,

Որ կորչենք էլ՝ մի՜շտ կմնանք պատմության մեջ... 

Այս պահերին աշխարհում

Ես հարուստ եմ բոլորի՜ց:

Ես բարի եմ մանկան պես

Այս պահերին աշխարհում:

Այս պահերին թվում է՝

Փակ դուռ չկա ինձ համար -

Ուր էլ գնամ՝ կընդունեն,

Եվ չեն մերժի՝ ինչ ուզեմ:

Այս պահերին թվում է,

Որ հողագունդը համայն

Ես կարող եմ մի խոսքով

Լաց լինելու չափ հուզել.

Ես կարող եմ մի խոսքով

Թախծոտ մորը սփոփել,

Իմ մի խոսքով կարող է

Սիրտը սիրով տրոփել.

Իմ մի խոսքով կարող է

Գնալ զինվորը մարտի,

Իմ մի խոսքը կարող է

Մարդ դարձընել տմարդին:

Ես կարող եմ ձեռք բերել

Իմ մի հատիկ մի խոսքով,

Ինձ չեն կարող ձեռք բերել

Ո՛չ արյունով, ո՛չ ոսկով,

Ո՛չ հրդեհով, որ տներ

Ու քաղաքներ է վառում...

 

Ես զորեղ եմ ամենքից

Այս պահերին աշխարհում...

Նորից երգում, մորմոքում է

Աստվածային Կոմիտասը,

Կախարդում է ու մոգում է

Աստվածային Կոմիտասը...

Ամենամե՛ծ դու նահատակ,

Ամենահա՜յր, ամենահա՜յ,

Գինու կարասն՝ ուրիշներին,

Մեզ հերիք է քո մի թասը... 

Գարնան բուրմունքը հիմա

Սար ու ձորերն է բռնել:

-Ինչ-որ բան ես ցանկանում,

Թե ինչ՝ չես էլ հասկանում

Ու չես կարող ըմբռնել:

Կարծես բացել են դռներ,

Ներս առնել չեն ցանկանում:

 

Գարունն իր պաղ ու տաքուկ

Շունչն է օդում տարածել:

-Ինչ-որ ձայն է քեզ կանչում,

Ձա՛յն, որ դու չես ճանաչում

Ու չես կարող ճանաչել...

Գուցե հենց այդ են կոչել

Անմեկնելի զգացում...